Ἡ Κατερίνα τῶν σφαγείων

Μοῦ θύμισε τό σάβανο πού ἔπλεκε ἡ Πηνελόπη 
γιά τόν πεθερό της τόν Λαέρτη. 
Τίς μέρες το ἔπλεκε, τίς νύχτες τό ξήλωνε. 
Εἴκοσι χρόνια κοροϊδευε τούς μνηστῆρες.

Ἡ Κατερίνα πλέκει τό ἐργόχειρο γιά 
τήν φίλης της τήν Βούλα, 
δέν γνωρίζω ἄν τό ξεπλέκει τήν νύχτα, 
μά εἶναι τόσο  μεγάλο 
πού θαρρεῖς θά σκεπάσει τόν κόσμο. 
Ἡ Κατερίνα ἔχει καταργήσει τόν χρόνο , 
ἀφοῦ ὁ πόνος τήν ἔχει κάνει ἄγγελο. 
Τώρα ζεῖ στό γηροκομεῖο, 
ἔως  τήν αἰωνιότητα πού μπορεῖ 
νά σημάνουν οἱ καμπάνες τοῦ οὐρανοῦ 
γιά χάρη της. 

Δόξα σοι ὁ Θεός.